Terwijl ik dit bericht schrijf lig in de tuinset in onze achtertuin met de zon op mijn gezicht.
Ik heb net mijn zelfgemaakte lunch gegeten. En gun mezelf nog 10 minuten helemaal niks.
Kijkend naar de wolken die af en toe voorbij de zon schuiven en verder trekken besef ik me heel goed hoe mijn leven 10 jaar geleden was en hoe het nu is.
Even terug in de tijd. En ja dit is voor de longontsteking waar ik eerder over sprak. Ook een coach stoot zich twee keer aan dezelfde steen.
Ik ben weer even terug in 2011. Het voelde echt alsof ik op een sneltrein zat die alsmaar door denderde. Tot het moment dat ik het overzicht kwijt raakte.
Ik nam in die tijd niet de ruimte om stil te staan en terug te kijken. Ik keek alleen maar vooruit en elke dag weer was ik blij dat we weer een dag verder waren. Alsof ik aan het sprinten was.
Dit ging me lukken. Een baan als projectleider bij op dat moment mijn droom bedrijf, het bedrijf waar ik enkele jaren eerder al een kop koffie had gedronken maar er toen helaas geen vacature vacant was. Het was het bedrijf waar ik heel graag voor wilde werken.
Net bevallen van mijn tweede zoon en in dienst sinds het moment dat ik drie maanden zwanger was van hem. Tuurlijk pakte ik het ritme gewoon weer op. Was me met de eerste ook gelukt toch?
Tot het moment daar was dat ik op maandagochtend om 8.00 u achter de computer kroop om nog even snel mijn mail te beantwoorden om aansluitend naar kantoor te gaan.
Echter om 12.00 u zat ik er nog. Met de tranen in mijn ogen omdat ik het overzicht niet meer had. Ik zag door de bomen het bos niet meer.
Ik ben in de auto gestapt richting het Keukenhof bos omdat ik dacht dat dit me goed zou doen. In het bos op een bankje belde ik mijn manager op om te delen dat het zo niet langer kon.
Ik kreeg een week vrij en mocht aansluitend overdag de tijd nemen om bij te slapen of te gaan sporten.
Er werd geen burnout geconstateerd maar ik was wel overbelast door een gebrek aan herstel mogelijkheden.
Ik sliep slecht en weinig doordat ik met regelmaat in de nacht mijn bed uit moest om borstvoeding te geven.
Langzaamaan ging het steeds beter maar wat voelde het voor mij als falen. Falen dat ik het niet aan kon. Ik sprak hier verder ook met niemand over omdat ik dacht dit moet me toch lukken. Anders vraagt mijn manager toch niet of ik het er nog even bij kan doen.
Ik was me er totaal niet bewust van dat ik zelf de regie mocht pakken.
En dat het heel normaal is dat je de gelegenheid krijgt het werk weer rustig op te pakken na een bevalling. En dat het soms ok is om je niet ok te voelen. En dat ik toch echt zelf de enige was die die gigantische druk op mijn eigen schouders legde. Of die lat net weer iets hoger legde.
Achteraf gezien was ik zo streng voor mezelf. Helemaal niet bezig met voelen hoe het met me ging. Of terugkijken, reflecteren op wat deze nieuwe situatie eigenlijk met me deed.
Ik was veel meer bezig met de verwachting van anderen en hieraan voldoen. Dan bij mezelf te raden gaan en te luisteren naar dat wat ik van binnen eigenlijk al lang wist. Dat het zo niet langer door kon kon gaan.
Het letterlijk stil staan bij mezelf, voelen hoe het met me gaat en terug kijken waar dit door veroorzaakt wordt. Zowel positief als negatief had me zoveel kunnen leren. Echter gunde ik mezelf die tijd niet. Er was altijd wel iets belangrijker.
Voel je dat het nu tijd voor jou is. Voel je een verlangen om te vertragen om van aanstaan en gaan over te stappen naar rust en bewuste keuzes?
Neem dan de eerste stap samen met vele anderen die zich hebben ingeschreven voor mijn ochtendroutine challenge. In 7 dagen tijd werk jij aan een ochtendroutine die werkt voor jou.
Zeven dagen lang ontvang je van mij een mail en enkele vragen om te beantwoorden.
Als jij voelt dat het nu tijd is om verandering aan te brengen. En als je er van overtuigd bent dat het je gaat lukken om dagelijks bij het ontwaken 10 minuten tijd voor jezelf te reserveren ben je van harte welkom om deel te nemen.
